Pirotska grnčarija - zapostavljeni brend

3 март 2021

Grnčari pirotskog kraja

Najpoznatiji pirotski grnčar od dvadesetih pa do osamdesetih godina 20. veka bio je Borivoje Kostadinović. Samouki grnčar, koji je sa sedam godina otišao u Bugarsku da uči zanat. On je u svom radu koristio tradicionalne šopske šare. Za vreme Kraljevine Jugoslavije imao je svoje grnčarske radionice od Pirota pa do Slovenije, od Vojvodine do Dalmacije. Ono po čemu se ovaj grnčar spominje i dan danas na fakultetima primenjenih umetnosti i po muzejima - jeste njegova jedinstvena glazura koju je osmislio i koja je omogućila po prvi put da se u gleđosanim loncima može spremati hrana i u pećnici. Sedamtesetih i osamdesetih godina 20. veka gostovao je kao prezenter svojih zanatskih i umetničkih veština na beogradskom univerzitetu. Mnogi studenti domaći i strani kao i magistranti i doktoranti dolazili su kod njega u Pirot na praksu. Jedan od najpoznatijih skulptora Holandije, Brus Rubruk bio je jedan od njih, koji je čak svoj atelje u Sitardu nazvao „Majstor Bora". Majstor Bora je koristio tradicionalne šopske šare na svojim proizvodima.

I u 14. veku postojali su grnčarski esnafi u Pirotu. Za vreme turske vladavine i timarskog feudalnog sistema razvija se trgovina i šire se istočnjački zanati. Pravila esnafskih udruženja-rufeta su bila dosta kruta, poštovali su se običaji koji su prenošeni s generacije na generaciju majstora, kalfi i šegrta-čiraka. Tek početkom 19. veka esnafi dobijaju pisana pravila i tim dokumentom uređuju međusobne odnose. Na zanat su u Pirotu deca primana prema očevim željama. Trajanje školovanja — šegrtovanje, kalfenisanje i majstorovanje u grnčarskoj zanatskoj radinoci trajalo je oko tri godine. Počinjalo se sa 12 do 15 godina života. Prvi stupanj je bilo šegrtovanje. Posle godinu dana rada polagao je kalfenski ispit. Posle položenog ispita dobijao je platu, a neretko mu je majstor poklanjao i alat. Kalfa je mogao da samostalno zamenjuje majstora i vrši sve poslove kao majstor, ali nije mogao da samostalno otvori radnju. Kao kalfa radio je obično još tri godine a zatim sticao zvanje majstora. Kalfa je morao da bude pismen, ali diploma osnovne škole se nije tražila, pa su grnčari mahom bili nepismeni.

Vremenom, zbog sve veće brojnosti grnčara, koja je prevazilazila potrebe Pirota i okoline, mnogi od njih u potrazi za poslom, odlazili su u pečalbu, u druge delove Srbije i Balkanskog poluostrva, nešto više u one krajeve koji su bili u okvirima iste države, ali i van njenih granica.

Početkom 20. veka, preko sto grnčarskih radionica zapadno od Velike Morave držali su Piroćanci. Dalji razvoj grnčarskog zanata u Pirotu kao i razvoj svih ostalih privrednih grana je počivao na industrijalizaciji. U susednoj Bugarskoj pred početak Prvog svetskog rata u gradovima Trnu i Sofiji osnovane su grnčarske škole i od tog vremena grnčara pečalbara iz Pirota ima sve manje.

Među preostalim grnčarima u Srbiji i danas je većina poreklom iz Pirota i okoline. Van pirotskog područja, najznačajniji centar pirotskog grnčarstva je Zaječar.

U samom Pirotu grnčara gotovo da nema, u okolnim selima, kao što su Veliki Suvodol, Mali Suvodol, Poljska Ržana ili Ponor, još uvek su aktivni, mada je kvalitet tih posuda i raznovrsnost proizvoda znatno siromašniji nego što bi se to od kolevke srpskog grnčarstva očekivalo.

Prema tipološkoj sistematizaciji zbirke Etnografskog muzeja u Beogradu, pirotski grnčari su izrađivali sedamdeset vrsta različitih posuda i predmeta, od posne crvene ili bele gline.

« назад

Petar Đorđević – svetsko a naše!

27 ноябрь 2021

Najistaknutiji građani Pirota kroz istoriju (četvrti deo)